B.A.P My Dream Rozdział 19

Minął już kolejny miesiąc od wizyty Lauren w dormie. Dni stają się coraz zimniejsze. Już powoli liście zmieniają swoje kolory. Wielkimi krokami zbliża się zima. Jak ten czas szybko leci. Pamiętam, jak jeszcze niedawno przyleciałam z powrotem do Korei. Nie miałam tutaj nikogo. Czułam się osamotniona i tęskniłam za Polską, mimo, że dzieciństwo spędziłam tutaj. A teraz? Pracuję w agenci z najlepszymi osoba na świecie. Mieszkam z szóstką przygłupów, którzy stali się moją rodziną. Żyję z wspaniałym mężczyzną. Już troszkę minęło od naszej bliskości na wyspie Jeju. No właśnie. To był mój pierwszy i jak na razie ostatni stosunek z Yongguk’iem. Dlaczego? Bo od tamtej pory nawet się nie całujemy. Nawet się nie spotykamy. Wiem, że sama tego chciałam. Tego, by nie okazywać swoich uczuć dla dobra B.A.P. Widzimy się i rozmawiamy ze sobą codziennie, a czuje się, jakbyśmy się nie widzieli przez kolejne kilka lat. Tęsknie za nim. Za tym jak się do mnie uśmiechał i jak się na mnie patrzył. Za tym jak mnie całował i dotykał. Jak mówił, że jestem wyjątkowa i nigdy mnie nie opuści. Za zwykłymi słowami „Kocham Cię”. A co jeżeli on mnie już nie kocha? Co jeżeli już to uczucie, ta namiętność między nami wygasła? Czasami czuje się jakbyśmy nie byli razem. Więc może jednak? Nie chce nawet o tym myśleć. To nie może być prawda. Tak strasznie się boje, że przez moje nadmierne dbanie o karierę B.A.P w końcu go stracę. A może... już go straciłam?

Przez ten miesiąc Lauren zdążyła już lepiej poznać chłopców i się z nimi zaprzyjaźnić. Często się z nimi spotykała i można było powiedzieć, że przyjęli ją do rodziny. Ostatnio, całkiem przypadkowo poznała dziewczyny z Secret, które przyszły w odwiedziny do  dormu. Jeżeli chodzi o chorobę Sandry to jej stan zdrowia bardzo się poprawił. Coraz rzadziej doznawała „ataków” i kołatani serca, a oznaki depresji zaczęły całkowicie zanikać. Przestała płakać, wysypiała się, nie wywoływała u siebie wymiotów. Nic ją nie bolało i była pełna życia.

Pewnego dnia, kiedy Sandra piekła sernik był piękny, cichy poranek. Cichy? To było coś niewiarygodnego. Pierwszy raz w dormie panowała cisza i spokój. Normalnie chłopcy biegali by po całym budynku, albo wyzywali się nawzajem dla żartów. Nagle usłyszała jakieś szmery w salonie, lecz je zignorowała. Potem usłyszał jakby ja ktoś wołał, ale myślała, że jej się wydawało.

- Sandra! Ile ja kurwa mam cię wołać?! Chodź tu wreszcie! – usłyszała zdenerwowanego Daehyuna w salonie.

- Może tak grzeczniej capie!? Jakbyś nie zauważył, jestem zajęta! Piekę sernik.

- Przyjdziesz tu w końcu czy nie?!

- Już idę! Idę! Nie denerwuj się tak! Boże! – kiedy weszła do salonu zapytała – Czego zaś chcesz ty niedorozwinięty sza... ?- ale nie dokończyła, bo to co zobaczyła przerosło jej największe oczekiwania. Zobaczyła siedzącego Daehyun’a na fotelu nie jedzącego tylko żrącego, wrę
cz za przeproszeniem

wpierdalającego kolejny kawałek sernika. Ale nie to było najdziwniejsze i najbardziej szokujące. Daehyun był gruby. Wręcz spasiony. Był ogromny. Wielki brzuch i podwójny pod brudek.

- Daehyun! Co się z tobą stało?

- Mianowicie?

- Ty jesteś... jesteś gruby! Gdzie twoje wysportowane ciało nad którym się tak męczyłeś?!

- Dziwi cię to? Przecież przez cały miesiąc piekłaś tylko serniki.

- Jak to?

- No tak! Jesteś tak pochłonięta pracą, że nawet tego nie zauważyłaś?

- Najwyraźniej nie... Ale to nie zmienia aktu, jak wyglądasz. Co powiedzą twoje fanki?! Strasznie się zmieniłeś!

- To prawda, że wylewa mi się troszkę tłuszczyku z tej i... z tej i jeszcze z tej strony. A tam to już nie mówię jak się wylewa, bo nawet nie widzę, ale to nie zmienia faktu, że wciąż jestem seksowny! Jestem w świetnej formie! Mógłbym ruchać co popadnie! – kiedy wstał z fotelu jego koszulka odkrywała cały jego brzuch – Wciąż jestem sexy! Widzisz ten piękny zadek? Te zgrabne pół dubki? – nadstawiał się wymachując zadkiem w lewo i prawo.

- Nie chce na to patrzeć.

- Widzisz? Widzisz?

- Mógłbym rżnąć i posuwać wszystko co się rusza! Więc nie mów mi, że jestem gruby, bo każda by chciała po dotykać sobie takie ciałko. Te pośladki! – znów zaczął się wypinać – A wracając do ruchania... powiesz mi, gdzie mieszka Lauren? Ona działa tak na mnie , że... – nie dokończył kiedy mu przerwała.

- Dobrze! Rozumiem! Nie dokańczaj, dobrze? Proszę! – nagle usłyszała jakieś krzyki na zewnątrz. Jakby coś, a raczej ktoś spadał z krzykiem wpadając w krzaki. Całą tą scenę było widać przez okno. Sandra widząc to rozszerzyła oczy. KTOŚ WYSKOCZYŁ PRZEZ OKNO!!!! Nagle ktoś z krzykiem zbiegł z góry po schodach. Darł się na cały głos. Był to Youngjae z włócznią w ręku. Zaraz... Z WŁÓCZNIĄ? JAK TO? Wybiegł z dormu krzycząc.

- MIĘSO!!!!! – pobiegł za budynek. Polka jedynie w szoku obserwowała wraz z Daehyun’em całą tą sytuacje przez okno. Wtedy ktoś kto wyskoczył przez okno, szybko wyszedł z krzaków do których wpadł. Był to Zelo. Przestraszony zaczął uciekać, a Youngjae biegł za nim z włócznią krzycząc MIĘSO!!!!! MIĘSO!!!

- Co tu się wyprawia?! Co oni robią?! 

- Jak widzę Youngjae chce zjeść Zelo... znowu.

- Jak to znowu? - z hukiem do środka wbiegł Zelo,, a za nim Youngjae. Maknae krzyczał wymachując rękoma na wszystkie strony, a Youngjae MIĘSO!! Gonili się tak w kółko, naokoło salonu. Po chwili Zelo schował się za Sandrą Younjae przewrócił Daehyun’a i rzucił się w stronę Polki. Przestraszona krzyknęła. Na szczęście zatrzymał się przed nią. Zdziwiona i zarazem przestraszona nie wiedząc co robić zasłaniała własnym ciałem młodszego kolegę i starała się unikać wymachiwanej przez Youngjae włóczni. Nie wiedziała co ma robić, a Dehyun nie mógł wstać z podłogi i turlał się wymachując rękami. Wygladal jak przestraszony pulpecik.

- Youngjae! Uspokój się!

- Mięso!

- Odłóż tą broń!

- Mięso!

- Jakie zaś mięso?! Zelo to nie mięso!

- Mięso!

- Zostaw go, bo inaczej sobie porozmawiamy Youngjae! Odłóż tą włócznie i marsz na górę!

- Mięso!

- Co ty masz kurwa z tym mięsem?! Słuchasz mnie w ogóle co ja do ciebie mówię?!

- Mięso!

- Zelo! Co wy robicie? Dlaczego Youngjae chce cię zjeść?

- Kwa!!!

*Czy on przed chwilą mi gdaknął prosto do ucha? JAK KACZKA?!!!(Sandra)*

- Zelo co z tobą?! Uspokój się! Nie zachowuj się jak kaczka! – Youngjae znów zaczął wymachiwać włócznią. Przestraszony Zelo zaczął wspinać się na plecy przyjaciółki i wydzierać się niczym obdzierane ze skóry kaczka w ucho.

- Zelo! Zejdź ze mnie!

- Mięso!

- Zamknij ryj! Jeszcze raz mi włócznią przed oczami machniesz to sam się staniesz mięsem! Rozumiesz?!

- Mięso!

- Youngjae!

- Kwa!!! – Zelo-kaczka uciekła z dormu, a Youngjae wybiegł za nim krzycząc Mięssssssooooooooo!

- Boże! Co się dzieje?

- Czy wreszcie mi ktoś pomoże?! – krzyknął leżący Daehyun na podłodze. Sandra szybko zareagowała i rzuciła się do pomocy chłopakowi. Złapała go za rękę i próbując go podnieść sama się przewróciła ale w końcu się jej udało

- Dzięki!

- Nie ma sprawy.

- Jak ja ci się za to odwdzięczę?

- Ja tylko pomogłam ci wstać z podłogi.

- Chodź tutaj! Niech cię uściskam! – przytulił mocno dziewczynę od tyłu. Trzymając ją mocno zaczął poruszać biodrami do przodu i do tyłu.

- Daehyun! Zboczeńcu!

- Wiem, że chcesz tego.

- Daehyun puszczaj mnie!

- Jestem sexy! A Lauren będzie następna!

- UWAGA! – usłyszeli znajomy krzyk w korytarzu, po czym Daehyun oberwał pomidorem w głowę. Puścił dziewczynę przewracając się od jej odepchnięcia.

- Nie mogę wstać! – wymachiwał rączkami.

- Szybko! Zanim mgła obronna opadnie! – Yongguk złapał ją za rękę i wyszarpał z salonu. Był ubrany w moro, a na policzkach miał namalowane czarne kreski.

- Teraz jesteśmy bezpieczni.

- Yongguk! Całe szczęście jesteś tutaj! – przytuliła się w klatkę chłopaka.

- Nie masz mi za co dziękować. To moja praca.

- Praca? Youngguk, co tutaj się dzieje? Dlaczego Dahyun jest taki gruby i niewyżyty? Dlaczego Youngjae chce zjeść Zelo, który udaje kaczkę?

- TO JEST WOJNA!

- Wojna? Jak zaś znowu wojna?

- Uważaj! – odepchnął ją strzelając rękami w przed pokój i wydając dźwięki strzelanego karabinu ustami.

- Co ty robisz?

- Tam jest następny! – przeturlał się do kuchni udając,, że znów kogoś zabija. Skradł się koło okna. Kucną przy zlewie i wystawił ręce przez okno zaglądając czy kogoś nie ma po drugiej stronie. Wtedy rzucił przez zamknięte coś. Nie wiadomo było co, bo to również nie miało swojego kształtu, ani koloru. Po prostu nie istniało. W pośpiechu łapiąc ją za rękę przyciągnął do siebie i krzyknął.

- Padnij! – objął ją w pasie i rzucił się wraz z nią na podłogę zakrywając ich głowy. Leżąc tak skuleni na podłodze, Yongguk wstał i ostrożnie  zajrzał przez okno. Po chwili usiadł z ulgą na podłodze.

- Yongguk?

- Tak? – powiedział zdyszany.

- Co ty robisz?

- Walczę! Nie widać? Przecież jest wojna!

- Ja zaś wojna?!

- Szwaby!!!!! – wybiegł z dormu na zewnątrz.

- Yongguk! – pobiegła za nim, lecz przewrócił ją wbiegający do środka Zelo.

-Mięso!!

*A ci zaś swoje?(Sandra)*

Ganiali się w salonie i pobiegli z krzykiem na górę. Z bolącą głową wyszła na zewnątrz.

- No to już jest przegięcie – powiedziała na widok Himchan’a bez ubrań w samej pieluszce siedzącego na drzewie. Siedział po turecku z zamkniętymi oczami.

- Himchan – zawołała go podchodząc do drzewa, lecz nie usłyszał. Wciąż miał zamknięte oczy.

- Himchan! Do kurwy nędzy!

- Kurwy! Suki! Puszczalskie! Łączmy się razeeeemmmmm!~~~Ave Himchan!!

- Że co?!

- Niech będzie pochwalony wielki Himchan, który opiekuje się wszystkimi wyuzdanymi laskami!

*Czy ja dobrze słyszę? On czci samego siebie?(Sandra)*

- Jestem w ukrytej kamerze czy jak?! ...Dobra chłopcy! Macie mnie! Nabrałam się! Świetny żart!

- O Sandra! Nie zauważyłem cię.

- Przypuszczam – kiedy jeszcze raz rozejrzała się widząc ich wszystkich zaczęła się śmiać.

- Co cię tak rozśmieszyło ?

- To wszystko.

- To znaczy?

- Goniących się Youngjae z Zelem. Udającego Yongguk’a i z grubego Daehyun’a. Powiedz jak to zrobiliście? Monic wam pomogła nałożyć na niego tyle rzeczy?

- Nie rozumiem o czym ty mówisz.

- I jeszcze ta twoja pielucha.

- To nie jest pielucha. To kitel!!

- Hahahaha!!! A gdzie Jongup? Niech zgadnę. Wybiegnie zaraz skądś i będzie zachowywał się jak zwierze lub coś w tym stylu?

- Nie bądź głupia! Jongup odszedł z zespołu.

- Jak to odszedł?

- Tak to. Postanowił, że wyjedzie z Patrikiem na wyspę Jeju, by biegać razem na golasa wśród wysokiej trawy, jeździć z nim na koniach przy zachodzie słońca i hodować lamy. Pedał jeden!

- Co?! Hahahaha! Lepszej ściemy nie mogłeś wymyśleć? Hahaha!

- Kiedy to prawda. Wyjechał jakieś dwa tygodnie temu. Wysłał tą pocztówkę – wyciągnął z pieluchy pocztówkę i zrzucił ją na dół.

- Nie chcę wiedzieć, gdzie ją schowałeś – spojrzała się na pocztówkę na której była plażą i przytulających się Jongup z Patrykiem.

- Nie to są po prostu jakieś jaja, naprawdę.

- Sandra!!! – usłyszała znajomy głos za pleców. Głos, który bardzo dobrze znała. Odwróciła się i zobaczyła uśmiechniętego Jae Ri.

- To nie może być prawda – wyszeptała. Strach sparaliżował ją, że nie mogła się ruszać, ani wypowiedzieć żadnego słowa.

- Jak ja się cieszę, że znowu cię zobaczyłem! Chodźmy! Powóz na nas czeka – kiedy odwróciła głowę zobaczyła zaprzężoną karetę w sześć koni z księdzem.

- Dlaczego jesteś taka zdziwiona? Yongguk ci nie powiedział? Dzisiaj bierzemy ślub .

- Ślub?

- Tak! Czeka nas piękna przyszłość. Myślisz, że tak po prostu przede mną uciekniesz? Myliłaś się! Jesteś moja i już zawsze tak będzie! – zaśmiał się przerażająco. Po chwili zarzucił ją na swoje ramie i poszedł w stronę karety. Przestraszona zaczęła się wyrywać, ale nic to nie dawało. Zaczęła wołać o pomoc, lecz nikt jej się słyszał. Nagle zobaczyła z oddali Yongguk’ wchodzącego do dormu.

- Yongguk! Pomóż mi!! Aaaaaaa!!! – on jedynie spojrzał się na nią obojętnym wzrokiem i wszedł do środka. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Łzy same płynęły po jej policzkach. Zapłakana odwróciła głowę i kiedy już byli blisko koni, postawił ją na ziemię. Zaczęła się mu wyrywać, lecz ten trzymał ją bardzo mocno. W tamtej chwili zdenerwował się i zaczął szarpać ją za włosy, by się nie ruszała. Nagle uderzył ją z pięści w twarz, przez co upadła na podłogę. Zaczął ją kopać po brzuch. Nie mogła wypowiedzieć żadnego słowa. Zwijała się z bólu na gołej ziemi dławiąc się krwią wypływającą z jej ust. Miała już czarne plamy przed oczami. Obraz zaczął się ściemniać, aż w końcu zamknęła oczy. Po chwili gwałtownie otworzył
a oczy.

- To był tylko sen. To tylko sen – zaczęła się uspokajać. Była cała mokra ze strachu, policzki były mokre od łez, a oczy miała całe czerwone i podpuchnięte. Nie sądziła, że tak bardzo się boi Jae Ri. Ręce tak bardzo się jej trzęsły. Wtedy do pokoju wbiegł przestraszony Himchan.

- Co się stało?! – spojrzała się tylko na niego - Dlaczego płaczesz? – usiadł koło niej na łóżku i wytarł jej policzka.

- Ja nie... – przytulił ją do siebie.

- Spokojnie! Wszystko jest już dobrze. To był tylko sen. Nic się nie stało. Jestem przy tobie – zaczął ją uspokajać.

 

Tego samego dnia Sandra wyszykowała się i pojechała do szkoły. Po pierwszej godzinie lekcyjnej udała się do Sali w której uczy się Lauren. Wchodząc do środka spotkał przyjaciółkę siedzącą przy ławce, która czekała już z niecierpliwością.

- Cześć Lauren! – zakradła się do niej od tyłu. Młodsza dziewczyna podskoczyła przestraszona.

- Wiesz jak mnie przestraszyłaś?! Nie rób tego więcej!

- Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać – zaśmiała się. Lauren widząc śmiech Sandry również zaczęła się śmiać. Oczywiście, wszyscy w klasie dziwnie się na nie patrzeli, bo nikt nie rozumiał Polskiego. Zauważając to uspokoiły się i szybko uciekły z klasy. Spacerując po korytarzach zaczęły rozmawiać.

- Lauren?

- Tak?

- Mam pytanie.

- Jakie?

- Ale obiecuj, że na nie odpowiesz szczerze.

- Nie ma sprawy.

- Więc... podoba ci się Jongup, prawda?

- Co? – spytała zaskoczona po chwili rumieniąc się – D-dlaczego tak uważasz?

- Oj, przestań! Nie jestem ślepa! Przecież widzę, jak na niego patrzysz. Jak się do niego uśmiechasz, jak do niego mówisz, jak...

- Dobra, dobra! Załapałam!

- A więc? – Lauren nic nie odpowiedziała tylko odwróciła głowę ze wstydu.

- Wiedziałam! – krzyknęła szczęśliwa aż wszyscy się na nią spojrzeli. Zrobiło się jej głupio i uspokoiła się – Więc... co masz zamiar zrobić?

- To znaczy?

- Nie masz zamiaru jakoś działać? No nie wiem. Na przykład... umów się z nim.

- Co? Chyba jesteś nie poważna.

- Dlaczego? Przecież to dobry plan. Wyjdziecie gdzieś razem, spędzicie troszkę więcej czasu ze sobą, lepiej się poznacie i... będzie już twój!

- Sandra... przerażasz mnie.

- Przepraszam – uśmiechnęła się nie pewnie.

- Sama nie wiem.

- Przestań! Będzie dobrze. Zobaczysz.

- Ale... nawet nie wiem co miałabym powiedzieć.

- Na przykład... wymyśl jakiś pretekst. Nie mów, że to randka.

- Pretekst?

- Tak. No wiesz... powiedz mu, że chcesz sobie kupić coś w sklepie, a nie masz z kim się zabrać i zapytaj się czy by nie mógł się z tobą wybrać.

- Myślisz, że to się uda?

- Jestem tego w 100% pewna! – uśmiechnęła się.

- No dobrze... spróbuje.

- Moja krew! – uderzyła ją z radości w ramię.

- Ała! Ty naprawdę czasami nie masz wyczucia w rękach.

- Przepraszam.

- Mam nadzieję, że znajdziesz sobie kogoś kto sprawi, że przy nim staniesz się bezbronna i nie będziesz miała tyle siły w rękach – zażartowała.

- Taa... – spuściła wzrok. Lauren zauważyła, że coś jest nie tak, ale wolała nie naciskać, bo wiedziała, że i tak się nie dowie. Zadzwonił dzwonek na lekcję, a Polki pożegnały się i wróciły do swoich klas. Sandra wróciła do klasy zamyślona co troszkę zaniepokoiło przyjaciółkę. Po lekcjach dziewczyny pojechały razem do wytwórni. Po jakiś dwóch godzinach pracy spotkały rozmawiającego Jongup’a z Zelo.

- Lauren, zobacz! – wskazała na chłopaka – Idź tam.

- Nie.

- Nie możesz teraz tchórzyć. Powiedziałaś, że to zrobisz.

- No tak, ale nie teraz.

- Dlaczego?

- Wolałabym z nim o tym porozmawiać jak będzie sam.

- Chodzi ci o Zelo, tak? Nie martw się. Sandra się wszystkim zajmie. A teraz chodźmy! – pociągła ją w stronę chłopców. Kiedy podeszły do nich przywitały się. Sandra nagle objęła ramię Zela i pociągła go w swoją stronę z pretekstem, że on jest bardzo wysoki. Sandra sama nie wiedziała co tą rozmową wskóra i jak dalej będzie prowadzić tą dziwną rozmowę. Sama nie wiedziała co mówi, ale to była jedyna szansa, żeby zabrać stamtąd rapera. Więc, Jongup i Lauren zostali tam sami.

- A z Sandrą coś nie tak? – zapyta zdziwiony.

- Znasz Sandrę. Często ma dziwne odpały.

- No tak, przecież to ona – zaśmiał się.

- Wiesz, Jongup... chciałabym się coś ciebie zapytać.

- Słucham. O co chodzi?

- No więc... – zawstydziła się. Nie mogą uwierzyć, że pewnego dnia zapyta się swojego biasa o coś takiego – Więc... chciałabym pójść na zakupy, ale nie mam z kim iść. Więc może... – przerwał jej.

- A z Sandrą nie idziesz?

- No wiesz... ona... jest już zajęta. Ma dużo pracy i nie ma czasu.

- A pytałaś się może dziewczyn z Secret? One uwielbiają zakupy.

- No, nie, ale ja...

- To chodź! Zapytamy się razem – zabrał ją ze sobą.

- Ale ja chciałam się zapytać ciebie – odezwała się nagle, gdy zabierał ją w stronę dziewczyn.

- Mnie? – zapytał zaskoczony.

- T-tak. Ale jak nie masz czasu, albo po prostu nie chcesz się ze mną nigdzie wybrać to ja... ja to zrozumiem.

- Nie ma sprawy!

- N-naprawdę? – zapytała zdziwiona.

- Tak, będzie fajnie! – uśmiechnął się. Jego uśmiech sprawił słodkie rumieńce na pliczkach Lauren.

- To może dzisiaj, wieczorem?

- Ok! – po całej tej rozmowie Lauren zaczęła szukać Sandry. Znalazła ją w końcu torturującego Zela.

- Sandra, to miłe z twojej strony, ale muszę już iść.