Infinite: Darkness Rozdział 2

Cała trójka dziwnie spojrzała się na dziewczyny. Polki spaliły się ze wstydu. Były zaskoczone. Zaniemówiły. W tej chwili podszedł do nich szef ratując sytuację.

- Przepraszam was najmocniej za nie. Dziewczyny idźcie do kuchni! –wygonił je zdenerwowany z Sali. Szybko uciekły do kuchni i z przejęciem oglądały całą ta sytuację przez szczelinę miedzy drzwiami.  Nie wyglądali na zadowolonych. Przez chwilkę jeszcze rozmawiali ze sobą.

- Ciekawe o czym rozmawiają – powiedziała zaciekawiona Zuzia.

- Cokolwiek by to nie było. Mamy przechlapane – po chwili szef zmierzał w ich kierunku.

- To są jedni z najważniejszych klientów! Jeszcze jeden taki numer, a wylecicie stąd na zbity pysk! Daje wam ostatnią szansę ze względu na to, że przyjaźnicie się z Kingą. Jeżeli to będzie się powtarzać to zwolnię was! Wtedy nie będę na nic zwracać uwagi! Czy to jest zrozumiane?! – przestraszone jedynie przytaknęły.

- Wracajcie do pracy – szybko wybiegły z kuchni.

- Upiekło nam się – powiedziała z ulgą Zuza.

- Tak, tylko sama słyszałaś. Jeszcze raz taki numer, a wylecimy stąd.

- No tak, ale nie będzie następnego razu. Tylko wiesz, wylewaj już więcej na nikogo żadnego napoju.

- Coś sugerujesz?

- Wylałaś na niego kawę.

- Czy, że to moa wina?!

- No przecież nie to zrobiłam!

- Nie wylałabym jej, gdybyś ty nie pomyliła zamówień!

- Starasz się cała winę zwalić na mnie?!

- Bo to była twoja wina!

- Każdy może się pomylić!

- Tylko kretyn potrafi pomylić jogurt truskawkowy z kawą!

- Ja jestem kretynem ty debilu?! – kłóciły się nie zwracając uwagi na to, że dwa stoliki dalej siedzą chłopcy z Infinite. W pewnym momencie Basia odwróciła głowę i zauważyła, że cała trójka je obserwuje. Przestraszona i zarazem speszona złapała przyjaciółkę za ramię i wciągnęła ją pod blat. Obydwie siedziały na podłodze.

- Co ty do chole...?!

- Ciii! – zamknęła jej usta – Chłopcy się na nas gapili – wyszeptała. Zuza zrobiła ogromne oczy. Siedziały tak w ciszy przez chwilkę.

- Może już poszli?

- Może tak. Sprawdźmy – rzekła Basia. Obydwie złapały się blatu i powoli uniosły się do góry wychylając tylko swoje oczy. Zauważyły, że wciąż się patrzą. Przestraszone znów schyliły głowy.

- Zauważyli nas?

- Chyba nie – odpowiedziała Zuzia.

- Co za wstyd. I co teraz zrobimy? – nagle usłyszały kroki. Nastała cisza. Kroki ucichły.

- Wyszli? – zapytała Basia.

-Chyba już sobie poszli.

- Przepraszam – usłyszały męski, znajomy głos. Przestraszone podniosły głowy do góry. Zobaczyły wychylającego się za blat Sunggyu. Przełknęły ślinę i zawstydzone wstały z podłogi.

- Tak? – zapytała Zuzia.

- Mógłbym poprosić o rachunek? Chciałem zrobić to wcześniej, ale schowałyście się pod blatem – zwrócił się do Basi.

- T-T-tak. Już panu podaje rachunek – powiedziała szybko lekko jąkając się. Zaczęła szybko szukać cennika.

- Gdzie ten cennik? – rzekła po polsku.

- Basia – wyszeptała wskazując jej palcem na tabliczkę zawieszoną na ścianie. Dziewczyna szybko zwróciła na nią uwagę.

- Ach, no tak! Proszę jeszcze chwilkę zaczekać.

- Spokojnie – tym razem wiedząc już co ile kosztowało, szukała kodu którego mogła wbić. Otwierała szuflady przekładając w nich przeróżne rzeczy i papiery. Była bardzo zawstydzona i wszystko robiła szybko.

- Może ci pomóc? – zaproponował nachylając się nad nią. Polka poczuła jego ciepły oddech na swoich karku. Szybko podniosła głowę do góry.

- Nie, nie trzeba – powiedziała jak poparzona uderzając piosenkarza swoją głową. Sunggyu złapał się z bólu za nos.

- O Boże! – zakryła usta z przerażenia – Wszystko w porządku?

- Tak... leci mi krew?

- N-nie. To było niechcący. Tak bardzo cię przepraszam.  Te szejki i ta kawa będą na koszt restauracji – powiedziała szybko nie wiedząc co mówi.

- Serio? – spojrzał się na nią zdziwiony podnosząc jedną brew.

- Tak, pewnie.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy.

- Na razie.

- Do widzenia! – na te słowa znów się na nią spojrzał dziwnie po czym się uśmiechnął i wyszedł z resztą z restauracji.

*Do widzenia? On ci mówi na razie, a ty mu do widzenia?! Jaka ja jestem głupia! I jeszcze go w nos uderzyłam. Jak nie oblane spodnie kawą to teraz ten nieszczęsny noc. Po prostu świetne pierwsze wrażenie, naprawdę. Basia, co ty robisz ze swoim życiem?(Basia)*

- Baśka, co ty wyprawiasz? Na koszt restauracji? Chcesz, żeby nas wylali?!

- Spokojnie, zapłacę to z własnej kieszeni.

- Z własnej kieszeni? Powodzenia. Spójrz na cennik.

- Ale co z nim nie tak? – Zuza odwróciła przyjaciółkę w stronę tabliczki.

- O ja pier...! – Następnego dnia po szkole cała trójka, Basia, Kinga i Zuza wracały razem do domu. Przechodząc przez pasy mijały studia. Przed szkoła była bardzo głośno i tłoczno, ale dziewczyną to nie przeszkadzało. Zwinni i szybko ominęły studentki. Z tłumu wyszły tylko dwie z nich. Była to Zuza i Basia.

- A gdzie Kinga? – zapytała Basia. Obydwie odwrócił się. Zobaczyły przewróconą Kingę.

- Kinga! – krzyknęły razem podbiegając do przyjaciółki.

- Nic ci nie jest? – zapytała przejęta Basia. Nagle usłyszały męski, młody głos.

- Bardzo cię przepraszam. Nie zauważyłem cię. Wszystko w porządku? – Basia i Zuza skamieniały z zaskoczenia.

- T-tak – załapała się z bólu za głowę. Nagle ujrzała przed sobą wystawioną, pomocną dłoń. Kinga podniosła głowę do góry i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Zobaczyła zmartwionego Woohyun’a próbującego pomóc Polce. Zawstydzona delikatnie podała mu swoją dłoń. Chłopak pomógł jej wstać.

- Jak masz na imię?

- Kinga.

- Na pewno nic ci nie jest Kingo?

- Nie nic, tylko mnie troszkę głowa rozbolała – powiedziała cichutko. Próbując zrobić krok do przodu prawie by zemdlała. Na szczęście złapał ja w ostatniej chwili w swoje ramiona.

- Nic ci nie jest?

- Nie, nic.

- Musiałaś się mocno uderzyć w głowę.

- My ją weźmiemy! – rzekła Kinga. Woohyun spojrzał się na dziewczyny.

- Zabierzemy ją do domu – dodała Basia.

- Dacie sobie radę?

- Tak, mieszkamy niedaleko. – odpowiedziała mu Zuzia.

- To dobrze... ale bezpieczniej będzie jak podwiozę was autem. Mój kolega za nie długo po mnie przyjedzie. Podwieziemy was – nagle pod szkole podjechał duży, czarny Van. Otworzyły drzwi, a Woohyun wziął Kingę na ręce i usadził ją na siedzeniu. Zawstydzona Kinga nie wiedziała co zrobić.

- Wsiadajcie dziewczyny – wsiadły wraz z piosenkarzem do środka. W środku pojazdu siedziała reszta zespołu. Wszyscy oderwali się od swoich czynności i od razy zwrócili swoją uwagę na Polki.

- Kim one są? – zapytał Hoya.

- Co się jej stało? – dodał Dongwoo patrząc na  Kingę.

- Niechcący wpadłem na nią i uderzyła się w głowę. Zawieziemy je do ich domu. Tak będzie bezpieczniej – w tym momencie Basia wsiadła do Van’a. Spojrzała się na resztę chłopaków i zobaczyła Sunggyu. On również ją od razu zauważył. Obydwoje spojrzeli na siebie i w tym samym czasie krzyknęli.

- To ty?! – wszyscy spojrzeli się na nich zdziwieni.

- To wy się znacie? – zapytał zaciekawiony Sungjong.

- Ta... w pewnym sensie – Polka strzeliła buraka.

*Co za dzień. Że musiałam go dzisiaj spotkać. (Basia)*

Cala drogę jechali w ciszy. Trzy zawstydzone fanki i siedmiu speszonych idoli. Basia zauważyła, że cala drogę przyglądał się jej Sunggyu. Próbowała nie nawiązać z nim kontaktu wzrokowego. Głupio jej było przez wczorajsze wydarzenie. Kiedy byli już na miejscu, Woohyun i Sunggyu pomogli Kindze wyjść z pojazdu. Matka Kingi zauważyła całe te wydarzenie prez okno. Zmartwiona wybiegła z domu.

- Co się stało?!

- Pani córka uderzyła się w głowę – powiedział Sunggyu.

- Z mojego powodu. Wpadłem na nią – doda Woohyun biorąc ją na ręce i zaprowadzając ją do jej pokoju. Położył ją na łóżku i spojrzał się na nią.

- Jak się czujesz?

- Już lepiej. Dziękuję.

- Nie masz za co mi dziękować. To z mojego powodu to się stało.

- Ale pomogłeś mi. To się liczy. Dlatego ci dziękuję.

- Nie ma sprawy. Ja już będę się zbierał.

- Dobrze – kiedy już wychodził z pokoju dziewczyn zatrzymał się w drzwiach, odwrócił się i zapytał.

- Spotkamy się jeszcze? – była bardzo zdziwiona tym pytaniem. Rumieńce same jej się pojawiły na policzkach. Spojrzała się na niego. Czeka tylko na jej reakcję.

- Pewnie – wystarczyło jedno słowo, żeby wywołać uśmiech na twarzy Koreańczyka.

- No to do zobaczenia

- Do zobaczenia – tym czasem Sunggyu czekał na kolegę przed domem wraz z Basią, bo Zuzia oczywiście uciekła z powrotem do van’u z pretekstem, że zostawiła tam swoje rzeczy. Wszyscy dobrze wiedzą, że tak nie było. Stali tak w ciszy, aż w końcu spojrzał się na nią i rzekł.

- Basia? – powiedział jej imię w słodkim, koreańskim akcentem. Spojrzała się tylko na niego reagując na imię.

- Jesteś Basia, tak?

- Tak.

- Miło mi – podał jej swoją dłoń – Jestem Sunggyu.

- Mi również – odwzajemniła uścisk.

- Nie sądziłem, że się jeszcze zobaczymy.

- Ja też nie... jak nos?

- Już lepiej, dzięki... widzę, że nie tylko ty jesteś ciamajda – uśmiechnął się.

- To Woohyun Oppa wpadł na Kingę, a nie ona na niego... i nie jestem ciamajda.

- Skąd wiesz jak ma na imię?

- No bo ja...

- Fanki?

- Co? Nie. Znaczy, no wiesz, ja, znamy my.

- Dobra, nie tłumacz się, bo komuś znowu zrobisz krzywdę – wskazał na swój nos.

- Przepraszam – spuściła głowę.

- Nic się nie stało. Żartowałem – uśmiechnął się ponownie. Basia odwzajemniła uśmiech.

- Ładnie się uśmiechasz.

- Dziękuję - z domu wyszedł Woohyun.

- Idziemy? – zapytał.

- Tak. To do zobaczenia Basiu.

- Do zobaczenia Sunggyu Oppa!

*Zaraz. Czyżbym o czymś zapomniała?... Zuza!(Basia)*

Polka podbiegła szybko do pojazdu wymijając idących piosenkarzy. Otworzyła gwałtownie drzwi i zobaczyła roześmianych piosenkarzy wraz z Zuzą. Polka złapała przyjaciółkę i zabrała ją stamtąd do domu.

- One san znają – powiedział Sunggyu.

- Wiem – odrzekł Woohyun.

- Skąd? – zapytał zaciekawiony.

- Widziałem w ich pokoju taki dupny plakat z nami na szafie, ale udawałem, że tego nie widzę.