B.A.P My Dream Rozdział 6

- Yongguk? To ty? – spytała ponownie, lecz jej słowa sprawiły, że Yongguk stał jak wryty. Nic się nie odezwał. Przez cały ten czas stał w ciemności patrząc się na jej długie, ciemne włosy układające się na jej gołych ramionach. Światło latarni wpadało do środka przez opuszczone rolety i padło prosto na zaspaną twarz dziewczyny, co sprawiło, że wyglądała tajemniczo i romantycznie. Jej usta wydawały się być tak namiętne, a jej wzrok taki zjawiskowy, że raper poczuł rumieńce na swoich policzkach. Mógł się w nią wpatrywać godzinami. Widok ten zaparł mu wdech w piersiach. Wtedy zrozumiał, że dla niej zrobiłby wszystko. Nie żałowałby niczego co z nią związane. Nagle dziewczyna odwróciła głowę i zauważyła go kryjącego się w ciemnym koncie.

- Co ty tutaj robisz? – wyszeptała. Jej głos wydawał mu się taki subtelny i delikatny, że jego serce zaczęło jeszcze mocniej bić.

- Ja...ja – nie mógł się wyjąkać. Polka próbowała wstać, lecz była jeszcze zbyt słaba, by muc stać o własnych siłach. Jej nogi znów odmówiły posłuszeństwa i upadła na podłogę. Na szczęście Yongguk zdążył ją złapać zanim to się stało. Trzymał ją bezpiecznie w swoich umięśnionych ramionach. Ich twarze były tak blisko siebie. Stało się. Spojrzeli sobie głęboko w oczy. Było to tak piękne i magiczne przeżycie w życiu Yongguk’a. Nie mógł oderwać wzroku od jej dużych oczów, a ona wciąż wpatrywała się w jego wzrok pozwalając mu trzymać siebie w jego objęciach. Yongguk w tym momencie pragną tylko jednego, lecz przewalczył swoje uczucia i szybko położył ją na kanapie i bez słowa odszedł. Schował się za schodami i stał przyparty do ściany. Jego oddech był ciężki i drżał. Pierwszy raz w życiu tak się poczuł. Jeszcze czuł jak jego serce mocno biło.

*Jesteś głupi Yongguk (Yongguk)*

Następnego dnia, Yongguk zaspany zszedł na dół do kuchni zjeść śniadanie. Kiedy przechodził obok salony pierwsze na co się spojrzał to na pustą kanapę.

*Czyżby już wyszła? Pewnie spieszyła się na zajęcia. Ale przecież jest dzisiaj sobota. Więc, gdzie ona się podziała? Ah! Przecież ona nie żyje tylko B.A.P. Ma własne życie (Yongguk) *

Dwie godziny później wszyscy udali się do wytwórni TS na próby. Pół godziny później do wytwórni przyszła spóźniona Sandra. Ubrana była w czarne leginsy, przydłużaną, czerwoną koszulę w kratkę i tenisówki. Włosy miała jak zawsze rozpuszczone, a oczy zasłaniały jej okulary przeciw słoneczne.

- Przepraszam za spóźnienie – powiedziała nieco zawstydzona, gdyż głupio jej było tak po prostu się spóźniać. Oczywiście, Patric od razu, gdy ją zauważył wygonił ją z Sali i zaczął jej tłumaczyć cały rozkład dnia. Yongguk chciał z nią porozmawiać o wczorajszej nocy. Było mu głupio z tego powodu. Szukał ją po całej wytwórni, lecz nie mógł jej znaleźć. Z parę razy mignęła mu gdzieś przed oczami i to było na tyle. Na początku pomyślał, że może specjalnie go unika. Nie wiedział co ma o tym wszystkim już sądzić. Po jakimś czasie uspokoił go jednak fakt, że kiedy mają próby, ona siedzi i przygląda się im z uśmiechem na twarzy, a gdy nadchodził czas na przerwę ona gdzieś uciekała do pracy.

 

*Jest zalatana dzisiaj i tyle... dzięki Bogu. Ale i tak muszę z nią porozmawiać (Yongguk)*

Podczas dłuższej przerwy cała piątka siedziała w swoim pokoju. Wtedy przyszła do nich Sandra. Wszyscy cieszyli się z jej przybycia. Dziewczyna jednak nie uśmiechała się jak zawsze. Rzuciła się na kanapę i rzekła.

- Nie wiecie jaka ja jestem zmęczona. Cały dzień tak biegam w tą i z powrotem. Mam dość. Muszę odpocząć.

- Ciężki dzień, co? – spytał Jongup.

- Nawet nie pytaj – wymamrotała.

- Sandra, Czy dzisiaj...? – nie zdążył spytać Daehyun, gdyż Polka mu w tym przerwała.

 

- Nie Daehyun! Nie będę ci dzisiaj piekła sernika!

- Och! Ale dlaczego? – spytał smutny. Chciała odpowiedzieć, że jest zbyt zmęczona, ale chciała się z nim troszkę podroczyć.

- Ponieważ... – wpatrywał się w nią oczekując odpowiedzi.

- Nie zasłużyłeś – szczęka mu odpadła.

- Że co?! – spytał zaskoczony.

- Tak! Właśnie tak! – odrzekła dumna.

- Jak możesz tak mówić?! Że niby ja nie zasłużyłem?! – spytał oburzony wstając z krzesła.

- Otóż to! – uśmiechnęła się pewna siebie.

- No proszę! Nie możesz mi tego zrobić.

- Nie.

- Proszę!

- Powiedziałam, że nie.

- Co ja takiego ci zrobiłem?

- Zastanów się mądralo – uśmiechnęła się. Nie wiedziała jak mu odpowiedzieć, więc wymyśliła, żeby sam się męczył co przeskrobał tym razem.

- Ale ja jestem grzeczny – po chwili zrobił aegyo.

- To mnie nie rusza Daehyun – po chwili znów spróbował oczekując na odpowiedź – Nie.

- No nie bądź taka – rzucił się na podłogę co wszystkich rozśmieszyło. Nawet Yongguk się zaśmiał wraz z Sandrą.

- Nie ma mowy!

- Och! Noona! – to lekko zawstydziło Polce co sprawiło, że się lekko uśmiechnęła.

- Czyżby ci się to spodobało? – spytał ucieszony Daehyun.

- Nie wiem o czym mówisz – odwróciła głowę.

- Noona~Noona~~ - przybliżył się do niej z swoim zniewalającym uśmiechem chcąc sprawdzić jej reakcje. Odwróciła głowę w jego stronę i zorientowała się, że stoi przy niej w niebezpiecznej odległości.

- Daehyun odejdź mi spod twarzy.

- Dlaczego?

- Bo pozwę cię o gwałt.

- Gwałt? Ale jesteś zboczona. Tylko ty mogłabyś o czymś takim pomyśleć.

- Nie wiedziałeś, że zboczone dziewczyny są fajne?

- Takie są najlepsze – odpowiedział puszczając jej oczko – Może dlatego lubią gwałty? – spytał się przybliżając się bardziej do dziewczyny.

- Chcesz mnie zgwałcić?

- Może.

- Kłamiesz.

- Dlaczego?

- Bo twoim jedynym fetyszem jest sernik.

- No wiesz co jesteś okropna! – usiadł na podłodze zachowując się jak małe dziecko z czego zaczęła się śmiać ciemnowłosa. Tak bardzo ja to rozśmieszyło, że zaczęła chrumkać. Po chwili przestała i złapała się rękami za usta. Była w szoku. Wszyscy zaczęli się śmiać.

- Przepraszam – powiedziała zawstydzona. Nigdy nie lubiła swojego śmiechu.

- Nie przepraszaj. To było słodkie – odrzekł Himchan uśmiechając się do dziewczyny. Polka pierwszy raz słyszała, żeby ktoś uważał, że jej śmiech jest... słodki. Była zaskoczona przez co się zarumieniła. Yongguk zauważył rumieńce Sandry i wpatrujący się wzrok Himchan’a w przyjaciółkę.  Musiał koniecznie coś powiedzieć.

- Ja uważam, że chrumkasz jak świnia – chłopcy zaczęli się śmiać.  Dziewczyna była oburzona tym faktem, że Yongguk powiedział coś takiego przy członkach zespołu. Widziała jego wredny uśmiech na twarzy, który tylko czekał, żeby mu coś odpysknęła. Nagle jej telefon zadzwonił. Był to Jae Ri.

- Cześć skarbie! – rzekła uśmiechnięta. Odbierając telefon uciekła szybko z pokoju.

- Kto to był? – spytał Zelo.

- Jae Ri. Jej chłopak – powiedział to nie co smutnym głosem, który tylko zauważył Youngjae. Chyba wiedział, o co chodzi Yongguk’owi.

- To ona ma chłopaka? – spytał zaskoczony Himchan.

- No tak – odrzekł.

- Więc Sandra nie zostanie moją żoną? – spytał smutny Daehyun.

- Dziwisz się? Żadne by nie chciała pod swój dach takiego głodomora jak ty – powiedział Jongup.

- Głupi jesteś – tylko w ten sposób odpowiedział młodszemu. Nagle Sandra wróciła do pokoju i usiadła na kanapie.

- Zdradzasz mnie! – krzyknął Daehyun.

- Co? – spytała zdziwiona – A o to ci chodzi? – zaśmiała się – Chyba nie jesteś zazdrosny, prawda Oppa? Ale nie martw się. Wynagrodzę ci to dzisiaj.

- Zrobisz mi sernik? – spytał ucieszony.

- Bardziej chodziło mi o to, że cię zgwałcę w nocy, gdy będziesz spał. Ale jeżeli wolisz sernik, to ok. A jednak miałam racje. Masz fetysz na punkcie serników! – wszyscy wybuchli śmiechem. Po chwili Yongguk oberwał w twarz poduszką od Sandry.

- Ała! A to za co?

- Za to, że powiedziałeś, że chrumkam jak świnia!

- Nie oszukujmy się. Przecież to prawda – uśmiechnął się.

- Głupek! – rzuciła w niego kolejną poduszką.

- I kto to mówi! – odda jej przez co okulary przeciw słoneczne spadły jej z twarzy. Okazało się, że jedno z jej oczu jest... podbite.

 

 

****************

 

Jak się podobało?